Over mijHai Ik ben Ellen Mulder, en ik wil graag iets over mijzelf vertEllen. Over wie ik ben, wat mij drijft en over hoe ik tot het schrijven van deze bundel ben gekomen. Een gedichtenbundel over de dood nog wel. Ruim 47 jaar geleden werd ik in Kampen geboren, een prachtige Hanzestad langs de IJssel, waar ik altijd ben gebleven. Alleen voor mijn studie Communicatie en voor mijn eerste baan in het communicatievak maakte ik een uitstapje naar respectievelijk Zwolle en de gemeente Enschede. Toen ik niet veel later zowel de liefde van mijn leven als een te gekke baan bij de gemeente Kampen vond, wist ik: hier ben, en hier blijf ik! En nu, bijna vijfentwintig jaar later woon ik samen met Jack en onze prachtdochters Rosalie en Livia en ons lieve hondje Bo, midden in het centrum van Kampen boven Juwelier Jack Tausch. De prachtige zaak van mijn man die al bijna 100 jaar bestaat. Ik ben dochter van twee hele lieve ouders en de jongste in hun gezin van vier. Schrijven vond ik altijd leuk, maar van een studie Nederlands kwam het niet en een boek schrijven/ uitbrengen was iets waarvan ik alleen maar kon dromen. Toen mijn moeder drie jaar geleden ernstig ziek werd, en ik op een gegeven moment niet meer wist waar ik met m'n gevoelens heen kon, begon ik met dichten. Het was mijn manier om dat nare gevoel letterlijk van me af te schrijven. Dat luchtte op en kon ik weer verder. Op een gegeven moment besloot ik het ook te delen, want ik wilde de ziekte (dementie) bespreekbaar maken, maar ook mijn pijn en verdriet en de kwetsbaarheid van het leven laten zien. Mensen zeiden geraakt en geroerd te zijn. Toen mijn vader driekwart jaar later plots ernstig ziek werd en na een kort ziekbed overleed, ging mijn dichten als vanzelf over in gedichten over de dood. Opnieuw hielp het me... en opnieuw zeiden mensen dat ik ze trof en troostte met m'n gedichten (of rijmelaarij zoals m'n vader altijd ze :-). Een maand na het overlijden van mijn vader kregen we brand. De eindigheid van hun, maar ook van mijn leven had zich in alle facetten aan me geopenbaard. Het maakte me bang voor wat nog meer komen zou, maar tegelijk openbaarde zich het leven aan mij. Sindsdien sta ik aan en dicht ik over alles waar mijn hart vol van is... Want precies het feit dat het leven eindig is, leerde me dat het leven kostbaar is. Het maakte me bewuster dan ooit dat de tijd hier op aarde beperkt is en dat je eruit moet proberen te halen wat er in zit. Niet wachten, niet half-half, niet alsof je aan het oefenen bent voor het echte werk. Maar leven vanuit het volle besef dat er geen tweede ronde of herkansing komt. Dit is voor het echie, dus je moet er nu wat van maken! Er uit halen wat er in zit... misschien wel het uitgeven van een boek... en toen ik deze krabbel van mijn vader op een papiertje vond (geschreven vlak voordat hij ziek werd) wist ik het: ik ga het proberen. Ik ga het schrijven!
|
|
